Mülteci Hayatlar Şiiri - Aliş Gülden

hep mülteci hayatları yaşadık
kuşaktan kuşağa
bağışlamayı hiç bilmedik biz
buzdan pencereler gibi karla kaplanmış yüreğimizi
sobalı taş odalarda ısıtır gibi ısıtamadık
kanla mayalanmış bu topraklarda sert dağ yamaçlarında
fırtınalarda savrulduk
terk edilmiş dağ köyleri gibi yalnızdık şehrin varoşlarında
gençliği yitirilmiş kuşağın çocuklarıydık
öfkeden yüzleri perdelenmiş
sevinçleri örselenmiş
ıssız pencerelerden
son istasyonda
son treni bekleyen
yalnız insanlar gibiydik
rüzgardan hızlı esip
geçip giderken ömür
maziden kaçıyor insan
kaçışlarda ellerim üşüyor
tuttukça ayrılık valizlerini
ayrılıklarda yitirdiklerimizi
ve terk ettiklerimizin hüznü
zalimin kör bıçağı gibi yırtıyor duygularımı
ağaçların ağır uğultuları
sarı benekli kuşların cıvıltıları
yanakları kor ateşler gibi kızaran
tenekeden sobalarda yanan çocukluğumuz
ve gençliğimiz
özleme gelmez zamansız yitirdiklerimiz
tedirgin ruhlarımız zamansız dağlanmış
kavuşmakta acemiyiz
seviyorum demekte ürkek vede çekingeniz
delice bırakmışız kendimizi ihtiraslara
şefkatle bakmayı unutturmuşlar farklı olanlara
kehribar gözlü minicik bedenleri kıyıya vurmuş hayatlara
buzdan kaplanmış pencereden
bakmaya üşüyorum
üşüyor yüreğim
üşüyor ellerim
kocaman ellerini minicik ellere uzatmayanlara
üşüdüm
kardan evlerde
buzdan adamlar gibi üşüdüm
mülteci hayatlara

17/12/2015 İSTANBUL