Alperen Karadağ - Mülteci Bir Yürek Şiir ...

İki gün oldu.Kendimde değilim.Çevremdekilerin 'Hayrola' sözcüğünün altındaki tedirgin bakışları içimi acıtır oldu.Sadece düşünüyorum.Seni düşünüyorum.Yakınlığını bana katıksız körü körüne bağlanmanı düşünüyorum.Benim gibi sevgi düşmanına bağlanmanı düşünüyorum.İki gün oldu ve ben hala düşünüyorum.Seni düşünüyorum.Bana dokunuşu.Bana karşı bakışlarını düşünüyorum.Korunaklı kişiliğim, cana yakın yapım seni yolundan çevirmiş olmalı diye düşünüyorum.Ve ne yapacağımı seni üzmeden nasıl sana yaklaşacağımı yada senden uzaklaşacağımı..Çok güzelsin.Çok incesin.Ve bir o kadar da yaralı yüreğin.Yeni yeni kabuk bağlamış.Görüyorum.Dokunmak istiyorum yarana.Onu iyiden iyiye iyileştimek...Ama bir yandan da korkuyorum.Ya o yarayı yeniden kanatan ben olursam? Peki ya kanamanı durduramazsam.Avuçlarımın arasından akıp giden zaman gibi sende eriyip gidersen.Seni tümden kaybetme korkusu düşünmeye itiyor beni.İnce hesaplar yapmaya gelecek hakkında...Ancak ben böyle biri değilim.O kadar ince hesaplar yapmak, kurgulamak hayatı yarınlara dair.Yoo yoo! Bu benim hiç yapmadığım bir şey; belkide isteyip de yapamadığım.


Dün gece içerken yanında olmamı bu denli arzulamandan, beni düşlerine ortak etmenden, bu düşüncelerle sarıp sarmalanmandan duyduğum korkuyu sana anlatmak istesemde anlatamam.Korkum seninle birlikte olmak değil; Bu denli sevilmek duygusuna yabani olmam.Yabancıyım.Kendime onca güzel duyguya..Sevilmekten korkum çok büyük.Geçmişime dayalı iğrenç bir duygu bu bendeki.


Dün sana bu ilişkinin adını koymayalım, bir açık kapı bırakalım arkamızda derken; aslında kendimi sınırlamaya kendimi güvene almaya çabalıyordum.Bencilce bir davranış sergiledim karşında.Beni anladığını biliyorum.Bir suçluya bakar gibi bakıyordun yüzüme.Yorgun korkak yüzüme.Sana örnekler verirken aslında yüreğime umutsuzluk aşılıyordum.Beni anladığını biliyorum.Çünkü acıklı gözlerle, benim yapmaya çalıştığımı kendince yorumlamaya, kendince cevaplar, çıkış yolları bulmaya çalışıyordun.Kendi adına değil benim adıma düşünüyordun.Biliyordun çaresiz bir halde olduğumu ve o sevgiye bulanmış ellerini, hoyrat ellerime uzatıp beni yüceltmeye yıllar öncesinde kapandığım mağaramdan çıkartmaya çalışıyordun..Çünkü bunu hakkettmiğimi düşünüyordun.Sevilmeye ilgiye layık biri olduğumu...Ancak bu benim kabul edemeyeceğim kadar büyük bir yük, kabul edemeyeceğim kadar değerli bir imge.Sevgi, sonsuz sevgi, bağlılık...Uzun zamandan beri uzağım yabancıyım bu kavramlara..Yabancıyım bu dünyaya...En başta da kendime...