Mülteci Bir Yürek Şiiri - Alperen Karadağ

İki gün oldu.Kendimde değilim.Çevremdekilerin 'Hayrola' sözcüğünün altındaki tedirgin bakışları içimi acıtır oldu.Sadece düşünüyorum.Seni düşünüyorum.Yakınlığını bana katıksız körü körüne bağlanmanı düşünüyorum.Benim gibi sevgi düşmanına bağlanmanı düşünüyorum.İki gün oldu ve ben hala düşünüyorum.Seni düşünüyorum.Bana dokunuşu.Bana karşı bakışlarını düşünüyorum.Korunaklı kişiliğim, cana yakın yapım seni yolundan çevirmiş olmalı diye düşünüyorum.Ve ne yapacağımı seni üzmeden nasıl sana yaklaşacağımı yada senden uzaklaşacağımı..Çok güzelsin.Çok incesin.Ve bir o kadar da yaralı yüreğin.Yeni yeni kabuk bağlamış.Görüyorum.Dokunmak istiyorum yarana.Onu iyiden iyiye iyileştimek...Ama bir yandan da korkuyorum.Ya o yarayı yeniden kanatan ben olursam? Peki ya kanamanı durduramazsam.Avuçlarımın arasından akıp giden zaman gibi sende eriyip gidersen.Seni tümden kaybetme korkusu düşünmeye itiyor beni.İnce hesaplar yapmaya gelecek hakkında...Ancak ben böyle biri değilim.O kadar ince hesaplar yapmak, kurgulamak hayatı yarınlara dair.Yoo yoo! Bu benim hiç yapmadığım bir şey; belkide isteyip de yapamadığım.

Dün gece içerken yanında olmamı bu denli arzulamandan, beni düşlerine ortak etmenden, bu düşüncelerle sarıp sarmalanmandan duyduğum korkuyu sana anlatmak istesemde anlatamam.Korkum seninle birlikte olmak değil; Bu denli sevilmek duygusuna yabani olmam.Yabancıyım.Kendime onca güzel duyguya..Sevilmekten korkum çok büyük.Geçmişime dayalı iğrenç bir duygu bu bendeki.

Dün sana bu ilişkinin adını koymayalım, bir açık kapı bırakalım arkamızda derken; aslında kendimi sınırlamaya kendimi güvene almaya çabalıyordum.Bencilce bir davranış sergiledim karşında.Beni anladığını biliyorum.Bir suçluya bakar gibi bakıyordun yüzüme.Yorgun korkak yüzüme.Sana örnekler verirken aslında yüreğime umutsuzluk aşılıyordum.Beni anladığını biliyorum.Çünkü acıklı gözlerle, benim yapmaya çalıştığımı kendince yorumlamaya, kendince cevaplar, çıkış yolları bulmaya çalışıyordun.Kendi adına değil benim adıma düşünüyordun.Biliyordun çaresiz bir halde olduğumu ve o sevgiye bulanmış ellerini, hoyrat ellerime uzatıp beni yüceltmeye yıllar öncesinde kapandığım mağaramdan çıkartmaya çalışıyordun..Çünkü bunu hakkettmiğimi düşünüyordun.Sevilmeye ilgiye layık biri olduğumu...Ancak bu benim kabul edemeyeceğim kadar büyük bir yük, kabul edemeyeceğim kadar değerli bir imge.Sevgi, sonsuz sevgi, bağlılık...Uzun zamandan beri uzağım yabancıyım bu kavramlara..Yabancıyım bu dünyaya...En başta da kendime...

Gün boyu telefonum susmadı.Aralıklarla senden gelen sevgi yüklü mesajlar; beni bir boşluğa itiyor.İçinden çıkamayacağım karanlık dipsiz mağarama.Sen, ruhuma yaklaştıkça ben kendimden bir o kadar uzaklaşıyorum.Korkularım ağır basıyor.Kuşkulu bakışlarım keskinleşiyor çevremde olup biten her olguya.Senelerden beri ördüğüm ve ruhumu hapsettiğim kalemin duvarları içten içe çöküyor.En korunaklı olduğum yerde tehdit altındayım artık...

Tüm asiliğim, deli doluluğum, hırçınlığım geçti.Mülteci bir yüreğin hayatıma yaptığı iltica ile duruldum sanki.Şimdi bir mülteci barındırıyorum yüreğimde.Biraz ürkek biraz sevgiye aç.Yıllar ve acımasız hayat çok şey götürmüş benliğinden.Yüreğinde açılan yaralar yeni yeni kabuk bağlamış.Bir anda; sanki yıllarca uykuya hasret kalmış gibi başı göğsümde uyuya kaldı.Saçları avuçlarımda; Buram buram hasret, kan kokuyor.Hayatta kalmak için çok mücadele ettiğini görüyorum.Elleri ellerime değiyor bir an.Ellerinin sıcaklığı bendeki o çok eski yarayı inceden sızlatıyor.Bu denli sıcak bir yürek, bir el, bir beden nasıl olurda o kadar yürekten iltica edilir ve en kötüsü de nasıl olur benim gibi sevgi, aşk fakiri bir insana barınabilir.Ona ne verebilirimki ızdıraptan başka..

Bir an sayıklamaya başlıyor uykusunda..'Ne olur biraz sevgi verin! Açım yıllar yılı sevgiye biraz sevgi verin! ' Bu haykırışı yanaklarından süzülüyor gözyaşlarına bürünüp.Ve kendi yüzümü görüyorum o göz yaşlarıında..Korkak yorgun yüzümü.Meğerse ne kadar da benzer acılara birlikte göğüs germişiz.Ortak duygular da yoğunlaşıp göz yaşı dökmüşüz.Bunu yeni farkediyorum.Ve uzaklaşan ruhum yaklaşıyor bu sevgi dilenen bedene.Kaçmayı bırakıyor; kendini teslim ediyor bu sevgi göçmenine...Fırtınalar denizim duruluyor.Duruluyorum.Ve kendimi bir kez daha sevgiye endeksliyorum.Bu insana yüreğimi açıyorum.Korkmak, kaçmak nereye kadar.Bir insan yüreğinden, kendinden en önemlisi sevdiğinden nereye kadar kaçabilir ne kadar saklayabilir duygularını...Ne kadar uzağa gidebilir kendi benliğinden...Ne kadar...? !