Mülteci Şiiri - İsmet Can

Gökte bir uçak uğultusu
Bir bomba daha düşecek belli ki
Ölsek, kurtuluş
Sağ kalırsak vahim
Ve yine gürültünün ardından toz bulutu
Genizleri yakıyor kokusu
Yıkılan evler olsaydı; keşke
Yürekler
Umutlar
Ve
Hayaller yıkıldı; her bombada

Allah'ım
Hepimize güç ver
Hala hayattayım
Yine o bildik sahneyi yaşayacağım
Yeni yıkımlar
Yeni ölümler
Yeni ağlamalar

Gözyaşları toprağı deldi
Birikti yeraltı gölünde
Tozlar dağılıp çökünce başlıyor
Tüm hayat fırtınası
Bir kuru ekmek görürsün
Toz toprak içinde
Birinin boğazından geçecekken ölür ansızın
Nasip işte
Uzanırsın cansız avuçlara
Bakar bir gözün hareketsiz yavruya
Diğer gözün ekmek parçasında
Galip gelir
İyiden iyiye bastıran açlık
Çoktan ölmüştür
Senden önce acıma duyguların

Yas tutmaya vakit yok
Ölen üç çocuktan ikisi için
Bir geride kalan topal eş
Göç adına
Onlardan beklenen talep
Ve içinde barındığım Halep
O bile gitmemizi istiyor
Toz duman içinde

Ülkem garip Suriye
Kuzeyde Türkiye
Ve üstümüzde Rus bombaları
Sayısız günler sürecek göç yolu
Bedenimizde ağır atalet
Tozlu, yırtık urbalar
Çarıklaşmış potinler
Ve yürekten sızan, hüzün akıntısı
Ayrıca
Yerle yeksan utanç manzarası
Kilometrelerce uzamış insan dizgisi
Ve sınıra öbeklenmiş
Kalabalık

İki tercih sunuyor hayat
Ya kamplarda ayakta duracaksın
Ya da denizlerin dibinde kaybolacaksın
Simsarlar sarmış etrafı
Çığlık atan minik bedenler
Onlara ağlayan kadınlar
İçine çökmüş gözler
Manasız bakışlar
Yağmura muhtaç
Sarı toprakta açan çiçekler
Kıvrım kıvrım tel örgüleri
Haki tonda bulutlar
Kimliği meçhul öne eğik başlar
Hüzün her yerde
Sevgi fazla lüks

Hayatımıza Araf, Türk sınırı
Sınırın ötesi, sınırsızlık
Adını belli belirsiz söyleyen
Melankolik dudaklar
Ve sınırsız insanlara konan yeni ortak isim
Mülteci

01 03 2016