Mülteci Şiiri - Fuad Yusufoğlu

Henüz ruhuma giydirecek,
Bir kefen bulamamış iken
Anladım ki hala;
Bir mülteciyim senin yüreğinde

Oysa korsan uçuşlarla göğün kalbini yardığım da oldu
Düşlerimi bir kuşun kanatlarına sardığım da oldu…
Bilemedim kıymetini ne uçabilmenin, ne kuşların
Aynalar, kehanet devşiriyor şimdi
Ömrümün grileşen yüzünde
Gün geçtikçe tuhaflaşıyor her şey
Yine de saydamlaşan bir şeyler var
Yoksa bu buharlaşan keder midir özünde

Kuşkuyla geçerken bütün limanlardan
Bir sabah ifşa ettim, kokuşan küflü bedenleri…
Acıyı damıttım, çocukların gözlerinden alarak dikenleri
Toz konmasın diye umudun saraylarına
Bir akşam kendimi ele verdim,
Ele verdim bütün hezeyanlarımı
Ama yine de göğü terk etmedim…

Bir bulutun kalbindeyim şimdi,
Zamanı hapsederek bir yağmur damlasına
İri iri yağdım çöllerin ortasına
Ama gel gör ki, kabuk bağlamıyor yaralarım
Meğer mazi paslı bir hançermiş, zamanın elinde
Bu yüzden bir giyotine dönüştü, tüm anılarım

Ömrüm bir tufana gebe, biliyorum
Zehir içiyorum gecenin damarlarından
Kim anlatsın bana bu yazgının dilini
Bu ömrüme devrilen çaresizlik değil de nedir
Ve her nedense grileşiyor, hayatın rengi

Bir mülteciyim senin yüreğinde,
Göğe sevdalı bir mülteci
Çocuklarla paylaşmaya geldim..
Kekeme duygularımı,
Kendimi avuttuğum da oldu
Ama aldatmadım hiçbir zaman
Yeter, zehir etme uykularımı

Yasin TEKİN
25/12/2009
00:18