Mülteci Şiiri - Turgay Çimen

MÜLTECİ

Bir kenti daha bıraktım ardımda
Hüzün
Yalnızlık
Ve kırılgan birkaç sözcük
Bir sırt çantası büyüklüğündeki hayat
Yitik aşkını arayan
Serüvenci bir abdal sabrıyla
Vurdum kendimi yollara

Sen gittin
Şimdi ben gidiyorum
İyice ölçülemez oldu uzaklık
Zaman girdi aramıza
Her şeyi eskiten zaman
Eşyalar,adresler,telefon numaraları
Alışkanlıklar ve ortak arkadaşlar
Birlikte paylaşılmış mekanlar
Kırılan oyuncaklar gibi
Bir bir çıkıp gitti elimden
Kalbim ve belleğim
Yenik düştü zamanın acımasızlığına

Seni karşıladığım gardan son kez geçtim
Son kez baktım denize
Uzaktan gemiler geçiyordu
Balıkçılar umarsız
Martılar gitmişti
Alıp götürdü yüzünü dalgalar
Beynimde deniz kızlarının çığlıkları
Ve aşk
Yaralı bir ezgi dilimde
Hep o mutsuz öyküyü anlatan

Şimdi bu ıssız bozkır akşamında
Gittikçe büyüyen bir yalnızlıkla
Ürkütüyor insanı yaşamak
Eski bir yara kanıyor kalbimde
Tanrıya ve paraya inanılan bir zamanda
Ben yine aykırı düşlerime sığınıyorum
Sanki çekip gitsem uzak bir yıldıza
Bu kötü ağrı dinecek
Sen çıkıp geleceksin bana yeniden

Eskiden yeni bir sevgili gibiydi
Yeni bir kent
Tutkuyla kuşatırdı insanı caddeler
Sinemalar,kitapçılar,sarhoşlar ve deliler
Tanıdık renkleridir bütün kentlerin
Yüzlerindeki yıllanmış kederi
Şarap gibi sunarlar size
Bir an unutursunuz yabancılığınızı
İçiniz ısınır
Kuşlar ve çocuklar alır kederinizi
Yeni umutlar sunar yaşam size

Bir kent daha söndürdü ışıklarını
Usta bir mülteciyim artık
Yanımda kitaplarım ve çiçeklerim
Bir de sırt çantam
Ve umuda yazılmış şiirler
Kim bilir nerdesin şimdi

TURGAY ÇİMEN