Mülteci Şiiri - Cengiz İnceer

Parmağıyla gösterirken işareten,
Gönlün, sevdama,
Şen şakrak günlerin bittiğini söyler gibiydi.
Duymamak için direnen sevdam!
Aşk’ı mülteciydi!
Belki de sulh çöktüğünde semaya,
Bu kaçışların niyetiydi.
Gönlüm, yosma bir rüzgâra meyilli,
Aklım ikametini alıp gitmişti.
Rozetli bir gülüştü esiri olduğum.
Kızılı anımsatan öpüştü, kaybolduğum...
Belki de
Avlusunda bağıran bir çocuktu
Gönlüm!

CENGİZ İNCEER I UMUT DA YORULUR KİTABINDAN