Mülteci(1) Şiiri - Yıldıray Semiz

Akşam olup yırtılınca Akıl Perdeleri
Başlar sancılar,tutar müptela krizleri.
Ne bir sürüye girdim,ne rota çizebildim
Bu kadar, mı zor Tanrım olmak,herhangi biri.

Depreşince yalnızlığım,tek dostum aynalar
Allah düşürmesin,eksik de etmesin sizi
Şifa değil ilaçlar,uyutmuyor narkozlar,
Verseler de ta şah damarımdan,binbir cc.

Bağlar beni her gece içimden birileri
Azadım için nelerimi vermem,neleri.
Yetişince imdadıma her akşam aynalar,
Ters akar sabaha dek Ordu’nun Dereleri

Yere batsın AKIL, Mevla’ya Mecnun olaydım.
Yırtılsa perdeler,rahat rahat uyuyaydım.
Huzuruyla her sabah, kendini aşmışlığın
Yar’in uyardığı, basit bir EŞREF olaydım.

Deli sanıyor her gece, görenler halimi.
Keşke olabilsem,sandıkları gibi deli.
Soruyorlar; Niçin hep soyutsun,kaçıyorsun?
Bilemezler; Bendeki BEN kaçırıyor beni.

Ey Yalnız Garip: Söylesene nesin sen,nesin?
Gecelere sığıntı, gündüzlere üveysin.
Sürgün herkes vatandan, bilemedin köyünden.
Şu odanda bile, öz evinde MÜLTECİSİN.