Mülce’ Şiiri - Batıkan Kaymaz

Ana rahminden düşerken ilk nefesimde ağlamak yerine güldüğüm
Kulağıma üç defa fısıldanmış adın
Tenine kundaklanmış kocaman bir adamım
Hâyırlarıma vesile
Sen diye dolu kader..
Hangi evrende kim görse bu gözler
Sen diye ağlar
İstemez Yemen’den getirseler felence
Bir duyumluk kokun bana ahir vakite kadar yeter
Bin dereden su getirip dökseler
Tüter kalbimin bacasından dumanın
Yangınım..
Yandığım..
Külümü döksünler ayağının ucuna
Efgan eyleyeni günahkâr yazsın melekler
Uzanmaz başkasına elim, tırnak diplerime kadar senim
Rüzgarında savrulduğum
Önüm arkam duvarın
Çıkmaz sokağım..