Mülakat Hüzünler Çiçek Açtı

Çilekeş hayatın kahrını anlatamayınca büyüklere
Bende çocukça masallar anlattım beni dinleyenlere

Kırk katreyi, Kırk katıra yükledim
Ben bu sırrı kimselere demedim
Kendim yazdım kendim sildim bilmedim
Katmer katmer parelendi yüreğim

İnsan dediğin sırlı bir kapı
Kapının ardında muazzam yapı
Sırı dökülmüş aynasız odaların
Yıkılası yakılası duvarları
Sır derken giz değil mana anlamı
Senin bakış acının yansıması

Sır ötesi bir keşmekeş içinde
Can kırıkları battı içime
Kendime bir yer bulamadım
Maskeler içinde maskesiz kaldım

Bir çok birikmişlik toplamışım
Çeşit çeşit, lisan lisan
Yıllardır usumda bekleyip duran
Buğday başağı gibi vakur
Gelincik çiçeği gibi İnce narin kırılgan
Papatya gibi nerede açtığı belli olmayan
Hayat salıncağında bir çocuktum sallanan
Sır perdesini biraz aralayınca
Gönül miftahı elinde olan
Kardelen yürekli bir deli insan

Çıktım hayat denen bilinmez yola
Bohçalayıp hüzünlerimi taktım koluma
Sabahı yakın Karanlığımın ardından
Yeni umutlara merhaba derken
Ve gün batımına dayalı
Kurşini ikindilerde
Hüzünlerim çiçek açtı.

…türkmenkızı…