Mükreminin Eşeği 6 Şiiri - İbrahim Şahin 2

✍️ Bölüm 2: Ahırın Karanlığında Kıvım
(Yaklaşık 1000 sözcük – Tam Metin)

Ahır karanlıktı. Ama o karanlık, korku değil—bir kıvımın doğumhanesiydi. Mükremin içeri girdiğinde, saman kokusu burnuna değil—çocukluğuna çarptı. Çünkü o ahırda, sadece hayvanlar değil, ilk utanmalar, ilk kıvırtılar, ilk kıvımlar da barınırdı.

Eşeğin gözleri loşta parlıyordu. Ama bu parıltı, bir hayvanın değil—bir tanığın gözleriydi. Çünkü eşek, sadece yük taşımazdı. O, çocukların ilk iç sesini dinleyen sessiz bir terapistti.

🧒 Kızlar Ne Yapardı?
Kızlar, çamurdan şekiller yapardı. Acur, hıyar, patlıcan… Ama bu sebzeler, sadece oyun değil—düşün bedenle birleştiği metaforlardı.

– Acurun içi oyulurdu – Hıyar toprağa saplanırdı – Eller çamura bulanırdı Ama asıl kirlenen beden değil—zihindi. Ve o kir, büyümenin ilk lekesiydi.

🌬️ Dış Manzara = İç Yankı
Ahırın dışında dere akardı. Kuşlar öterdi. Rüzgâr çınarın yapraklarını titreştirirdi. Ama içeride, kızların iç sesi daha gürültülüydü:

“Ben neyim?” “Bu his ne?” “Bu şekil neden hoşuma gidiyor?”

Ve o sorular, bir çamur parçasının kıvrımında cevap arardı.

💬 Alt Dudak, Yürek, Diliyle Konuşmak
Kızlar konuşmazdı. Ama alt dudak titrerdi. Yürek hızlanırdı. Dil, sadece çamura değil—kendine de dokunurdu.

Ve o anlarda, nefs değil—merak çalışırdı. Ne yaptıklarını bilmezlerdi ama ne hissettiklerini çok iyi bilirlerdi.

🐐 Oğlaklar ve Kuzular = Tanıksız Tanıklar
Oğlaklar bakardı. Kuzular gülümserdi. Ama kimse yargılamazdı. Çünkü doğada utanma yoktur—sadece yankı vardır.

Ve o yankı, çınarın yaprağında, eşeğin kuyruğunda, çocuğun gözbebeğinde bir kıvım gibi titreşirdi.

💛 Kapanış: Kıvımın Karanlıkta Doğuşu
Ahır hâlâ karanlık. Ama artık korku değil—anlatı barındırıyor. Çünkü o karanlıkta doğan her kıvım, şimdi bir romanın satırlarında ışıldıyor.

“Ben sadece oynadım” diyen kız, aslında kendini yazdı.