Mukremin Gubuz Gonseyi Şiiri - Şenol Şener

MÜKREMİN GUBUZ GONSEYÍ

Ağşam evdeyiken, canım sıhıldı
Yerimden fırlayıp, gahdım gomşular
Koyün odasına, gözüm dahıldı
Camdan içeriye, bahdım gomşular

Ecik gulah verip, diğneyim dedim
Neler gonuşurlar, ağnayım dedim
Sessizce araya, gaynayım dedim
Yavaşça kapıyı, kahdım gomşular

İçeri girdim ki, gurulmuş gonsey
Önce mıhtar Soner, gonuştu epey
Partalı peşpeşe, saydı peyderpey
Mevzuyu orada, çahtım gomşular

Önce sülalede, gormüş gursunu
Emmisinden bol bol almış dersini
Soy sürermiş böyle huylar ırsını
Bunu da ahlıma sohdum gomşular

Peşinden sırayı, aldı kôr emin
Her sözüne guyruh etti bi yemin
O gece yalana, doydu mukremin
Gulmekden osandım bıhtım gomşular

Anası babası, bilmezdi yalan
Sallamayı nerden, oğrendin ulan
Bilmem var mı bunuň, ohulu falan
Getmeyi gafaya dahdım gomşular

Derken sıra geldi, bizim Mavi'ye
Palavra bulmada hızır hafiye
Ahlımca hepciini, koydum kefeye
İlk beşiň içine sohdum gomşular

Hele bir Bagı var, evlerden ırah
Onların yanında, sayılmaz çırah
Yalanları yahalıyo gıs gıvrah
Hayretten beynimi yahdım gomşular

Sallamayı beceremez kimisi
Profesör olmuş, bunun hepisi
Gavasın mustafa, koyün abisi
Partaval peşinden ahtım gomşular

Yalanım yoh gıpta ettim onları
Diğnedim gaydettim, her bir anları
Dedim ki dinlersem, ağâr bunları
Yalancı olmahtan, gorhtum gomşular

Gendime Sözeri mahlası verdim
Yalanın içine, postumu serdim
Ordan acil gurtulmaktı tek derdim
Sıvışıp savuşdum, çıhtım gomşular