Mukayese …yol Şiiri - Sevda Toşur

İnsan ömrü gibi uzun ve kısa,
Karlı ve buzlu,inişli çıkışlı
Yorar insanı.
Ucunda kavuşma ya da ayrılıklar vardır;
Sevdiklerinin adı kalır hatırda,
Bir hüzünlü şarkı gibi…

Ağaçlar ! Dostlar gibidir bir bir geride kalan,
Sessiz doğa,evler, gösterişli camiler …

İnsan, hep yolcu
Bıkıp usanmadan yol alan,
Hep yollarda eğleşir
Bazen karlı yolları aşar
Bazen engellere takılır,
Koşamaz olur, yorulur.

İnsan ömrü,
Hep yol ayrımlarında yaşar.

Yol, bazen dikenli
Önü güllerle bezeli.
Ucu aydınlık yol
Menzili belli.
Yol,karalık, ucu kapalı
Menzil yok.

Yol başlangıç
Yol,bitiş…

Yol,geçtiğin yerlerden tekrar geçmek,
Hatalardan ders almak.
Yol, geçmek bilmeyen zaman
Takılıp kalmak dakikalara…
Yol, şakaklara inen ince kar
Geri gelmeyen zaman.

Yol,gönüldeki ince sızı,
Yol,çıkmaz sokak …

Sende çiz kendine bir yol
Yürümekle bitmesin …
Uzansın evrenin dört bir yanına,
Uğrasın her kuytuya,
Bir çeşme başı kadar serin olsun,
Issız bir ağaç gölgesi gibi koyu…

İnsan, yollarda eğleşen yolcu!
Yol bul çağla ak …

Yol; sevgi,arayış,
Yol,Peygamber
Yunus, Mevlana.
Yol,Ferhat olup aşmak,
Nehir olup akmak,
Yol varış..

Yol yaradana ulaşmada basamak,
Ve yol… Yaradan’da bulan son durak.

(04.02.2012)