Mukavemetin Tükeniş Noktası

Dökülse birkaç şiir kırıntısı gözlerimden süzülür avuç-larıma
Saçlarımın oyulmuş pervazında buluşsa kuşlar
Turnaların kursağında ay şarkısı yankılansa
Şavkı açılsa gönül gözümün
Değse toprağa süzülen cemrenin ışıldayan melodisiyle
Yeşeren ömrümde sevda tomurcukları masumca beli-rir
Beyaz zambaklarla damıtılmış bir huzur sarhoş eder ruhumu

Bu bir imkânsız aşkın içsel anatomisidir.
Töhmet altındaki hislerimin ardından
kalbimde izah harabesi
Yanındayken ruhum galaksiler arasında
gizlenmiş lunapark gibidir
İzbe bir odanın damından düşerken,
yüzün gölgeme düşer

Meçhul sevdanın kırıntısından yitik tılsımını nakşede-rim
İçimde yarım kalmış bir iştiyak ve bedbaht yüreğim
Havai sözlerine kanmışken, bu kaçıncı teessürdü
dile getirdiğim bilemem…

Bir mukavemetten farksızdı bedenimin
yarı kül olmuş kadavrası
Yorgun bir papatya taşır rüzgârımın nefesi
Bu gönül bir tek sana meftun bir tek sana hayran
Sana koşuyor bedenim,
Elimde bastonuyla ihtiyar hislerimin
yokuşunda tökezliyorum
Ruhum uçuyor, gövdem soğuyor
Sana varamıyorum, kireçleniyorum…