Mukavemet Şiiri - Ayşe Uçar

titreşimi
baskın dağınıklığın ortasında beli ince köprüler
debisi yükselirken suların gök üstünde yürür bulutlar
küf atan yüzümdeki karıncalanmış çizgileri kutsayan yıllar
bakın acımadı ki hiç vurgun yiyen dallarım
cayır cayır yanan gözlerim
hiç ağlamadı ki

tükeniyor söz
zihnin paslanmış dişlilerinde
kan kaybediyor zaman ellerimde
tanrım yeni yetme bir hayalsizliğin
kanı sızıyor damarlarıma
artık
kuruya dursun bahçemin asma gülleri incinmem
soysuz bir bitkinliğin küfrü yapışsın yüzüme
pıtraklar dikenler batsın ayağıma
yılanlar dolansa da belime
ağrımaz acımaz ki
hiçbir
yerim

yanı başındayım
beli bükülmüş hazların mezarlık çiçeklerinin
günler aylar üst üste katlanıyor gönlümün yıkık duvarlarına
yalnızlığın etekleri zil çalıyor dizlerimde
bense çoğul dertler üretiyorum
ruh fabrikamda

yalnızım kimsesizim
sensizim sessizim

durağan
bir aynanın yüzü çarpıyor direnci yok gövdeme
yansımasından ucuz hikayeler fışkırıyor dilime
hayat böyle işte bölünmek dağılmak
parça parça lime lime olmak
savrulmak istiyorum
her yere

v
e

inadına inadına
sesim duyulsun istiyorum dağların eteğine
seğirsin istiyorum yıldızların buz tutan dudakları
gücensin istiyorum bulutlar
yağsın yağsın yağmurlar
çayırlara çimlere
toprağa

inan ki! sevmekten
vazgeçmedi hiç yılmadı kalbim
sadece ruhun ruhumun celladı oldu sevgili

15042024
13:32