Mükafat Şiiri - Nergiz Garibli

Bir gece vakti geldin bana
Sessiz, uykusuz, usulca
Emeklemeği yeni öğrenen bir çocuk gibi
İçimi acıtıyordu her kıpırdanışın, her sözün, her acın…
Yalnızdın!
Savunmasız, azarlanmaktan korkan bir çocuk gibi
Titriyordun!
Neden bilmem sana elim bir türlü kalkmazdı
Öyle yakarken bakışlarla bakardın ki,
Kıyamazdım.
Evet, o ürkek çocuk sendin.
O çocuk ki anne kucağından yeni kopmuş,
Yalnızlıktan, açlıktan, merhametsizlikten,
Ve insanlardan korkuyordun.
Uzaktın ama bir o kadar da yakın…
Elimi uzatsam tutacaktım,
Ama tutamadım korktum.
Seni kaybetmekten!
Sana uzak kalmak benim için en büyük ödüldü.
İşte mükâfatım
Bana hep ‘’sana ne verdim’’ diye
Sorardın!
İşte cevabım, işte tanrının bana
Mükâfatı!
Sensin!
Ama hayır ‘’küçüğüm’’ burada kalamazsın…
Bu dünya için çok küçüksün ve başaramazsın…
Bu insanlık seni ezer,
Dayanamazsın!
Unutma sen yalnızsın ve daha körpeciksin.
Sen bana tanrının mükâfatısın!
Senin büyüklüğünün altında bir çocuk kalbi var…
Sen benim küçük mükâfatımsın
Sevilmesi zor…
Kaybedilmesi imkânsız!