Mukadderat Şiiri - Savaş Barha

Hava karardı.
Hava kararınca
bir de ne göreyim?

Denizler,
topraklar kurumuş

Dostluk bitmiş.

Kıyamet kopmuş gibi
kalpler kırılmış.

Dünya,
cehenneme dönmüş.

Ne bir çiçek kalmış etrafta
ne de eski dostlar, ölmüş her şey.

Sümerler gibi, Asurlar gibi
talan edilmiş imparatorluklar gibi
kaybolmuş gülüşler.

Düzen bozulduğundan beri
envaiçeşit hüzün peydahlıyor gece.

Güller soluyor efendim.
Ruhun bedeni misafirliği bitiyor.

Dudaklarım,
kurak topraklar gibi
kurumuş ve bereketsiz.

Trenler durmuyor burada,
yolcular dönüp bakmıyor.

Kaç zaman oldu,
yağmur yağmıyor.

Heybemde azığım yok.
Hücremde pencere yok.

Gözlerim çöl misali.
Gözlerimde umut yok.

Sırtımda dert dolu bir küfe var.
Alnımda ağır ve kara bir yazgı var.

Müebbetlik bir suçlu gibi
bu zindana esir düşmüşüm.

Üşüyorum.
Ellerim titriyor.

Oysa ben ki zamanın evveli,
sen ki bu harabenin ahiriydin.

Terk edildik.
Artık yalnızız.

Avucumuzda
kapanmaz bir yara.

Dertliyiz.
Kendi canına
kıydı dostlarımız.

Kimi bir kurşunla,
kimi kendi sözleriyle.

Bu pis koku
cesetlerin değil.

Bu koku,
katran karası kararmış
kalplerin dayanılmaz kokusu.

Yaşamak isteyenlerin
öldüğü bu garip dünyada,
bizler, ölmek isteyen bizler,
bir türlü ölemiyoruz.

Yaşamaya
mahkûm edilmişiz.

Hüzünle, kederle uyuyor;
acıyla, ağıtla uyanıyoruz.

Gafil avlanmışız,
mukadderat!