Müjde'ye mektup

gece karanlık, Müjde, sana yazmak istedim.
içimde şiir nehirleri çağlıyor nicedir
Kafkas ezgileri akıyor kulaklarımda
sen dağların ardındaki evinde otururken
ben denizlere dayadım dalgalı başımı
dumanlı ormanlara, yanardağlara dayadım
içimde taylar şahlanıyor Müjde, bilmiyorsun
birbirlerinin etrafında koşuyorlar görmüyorsun
nallarının sesleri yankılanıyor yüreğimde
kollarımı açıp dönüyorum, aklımda sen
devrediyor yıldızlar mevzilerini birbirlerine
karanlık içine çizilmiş ak, mor çizgiler gibi
bu yalnızlıklar bitmeli Müjde
kavuşmaların türküleri söylenmeli gökte
çekik gözlü Türkmen balası bulmalı otağını
bulmalı babasını Halepli Safa, babası da onu
dünya karanlık Müjde, geceden de karanlık
şu senin cisminden binlerce olsa olmazdı ama
aydınlık adımlar dolaşırdı sokakları, şehirleri
gam, üzüntü boyun bükerdi savaşında
sen, dağların ardındaki evinde otururken, Müjde,
bir adam yatıyordu karşımdaki yatakta, nefessiz
bir Besmele ile kalp masajına başlamıştım
Allah'ın yağmurları aktı alnımdan onun üzerine
sonra bir can üflendi geri yerine o akşam
ağlamıştım sedye başında, sevinç ve korkudan
fakat Müjde sen o uzak koltuğunda bilmezdin
benim ne kadar cana ihtiyaç sahibi olduğumu
sonra kuyu dibinde bulunmuş Yusuf oldum
bağırdı bir bedevi senin adını, susuz bir dille
bazen anlamıyorum bu sevdanın hudutlarını.
ben ne kuyular gördüm Müjde, ne derin kuyular
hiçbiri sevdan kadar dipsiz, sonsuz değildi.
ormanlarda kaybolmuş bir yılkı gibiyim
koşuyorum Müjde, seni arıyorum her saniye
dünya karanlık, geceden de karanlık
her ağacın ardında arıyorum aydınlığını
aşkın bir bilmece, bense dilsiz meczubuyum
sesini, elini, canını özledim nefessizce
sana yazmak istedim, Müjde, gece karanlık