Müjde Şiiri - Emir Hanoğlu

Adı Müjde soyadı Ağıl,
Ne müjde oldu bana bir gün,
Ne de ağaç oldu sırtımı yaslayım.
Adıyla kirletemem cümlelerimi ,
Birkaç eski dost bir de o anlasın.

Ayaklarım bağımsız yürüyor birkaç şehirde,
Ona benzeyen bir ton kadın Ulus’ta, Laleli’de,
Zincirlerle bağladığım ağız dolusu küfür var,
Bıraksam yağmur gibi boşalır Akdeniz’e.

Anamın anlattığı deniz kızı gibiydi,
Soğan ve ter kokusu bezemiş güzel tenini.
Ya büyü yaptılar ya da nazar değdi,
Cadıya dönüştü birden konfeksiyon güzeli.

Adı Müjde soyadı Ağıl,
Ne müjde oldu bana bir gün,
Ne de ağaç oldu sırtımı yaslayım.
Hasreti bir sen bir ben bilirdik oysa,
Sen anlamayacaksan beni kimler anlasın.

Kalkıp isyan edeceğim inanmasam tevafuka,
Hakaretler saçıyorum odadaki akvaryuma .
Ya hu nerden gelip girdin şu aklıma,
Tokatlıyor beynimi yine mantık duvarları.

Adın Müjde ve sen bana kahır.
Ne iyi haber geldi bir gün,
Ne de sen geldin başımı yaslayım.