Müjde Şiiri - Özge Özgen

İkiye ayrılır insan bazen

Tam ortasından

Nar gibi

Bir yanın o yana, bir yanın bu yana çırpındıkça

Bir daha aynı olmazmış
o aynı kişi

Ki, kış günlerinde

Toplayıp anneme
Götürdüğüm
Külleri

Yarasına sarsın diye beklemiştim

Üç buçuk yaşındaydım

Dirseğimde kan izleri

Anneannemin öfke nöbetleri geçiren yüzünde

tökezlediğim bir cümle daha

bulsam şimdi

Üfleyip bir solukta

Çıkartacağım içimden nefreti

Velhasıl

Yerdeki
Karıncalar bile
Filleri yutuyor

Sözlerin filtresi bile kalmadı
o çok okunan kitaplarda

Kalbin , kalbe olan inancını görmezden gelelim hadi

Boy aynasına doğru yönelip, koştura koştura mağaralardan su içtiğiniz
Bir çağ bu

Annem ki,

Babamın eve dönüş saatlerinde

Çiçekleri sulamayı seven bir kadındı

Zaman geçti

Evvel zaman içinde

Yüzünü bile unuttum kardelenlerin

Yağmurdandı o

İncelen ayaklarımda Müjde çorapları..