Mühür Şiiri - Emrullah Karahan

Dünyası olmalı bir insanın,
kendisine ait masmavi bir gökyüzü olmalı.
Pespembe bulutları olmalı mesela,
bembeyaz güvercinleri olmalı.
Baktığında güneşi tam karşısında bulabilmeli.
Bir kutusu olmalı insanın
kimseyle paylaşamadığı hayallerini koyduğu.
Rüyalarıyla bir sürü çiçekler açtıran kalbini koyabilmeli mesela.
Ve bir anahtarı olmalı bu sırrın
Ve de
Bir sahibi…

Hüzünlü bir sonbaharın
bende açtığı yaraydı bakışların.
Gitme diye ağlarken buğulu gözlerinle,
aslında elveda diyordu göz kapakların.
Bir kez olsun tutamadı ki ellerin
beni sahiplenircesine,
Bir kez olsun sevmedi ki yüreğin
‘Sen Benimsin! ’ dercesine.
Baktın… Hep uzaktan baktın bana.
Sevdin, sevmedin diyemem
ama vermedin ki gönlünü bana.
‘Her şeyimsin! ’ dedin
ama hissettiremedi ki kalbin sevdama.
‘Değerlim! ’ derdin.
Kutuda saklamaktı verdiğin değerin.
Seninle ‘Hür’ olmak yerine
Tozlu bir sandıkta, anahtarı sende,
‘Mühürlü’ kalmamı istedin.
Sevmek buysa,
sen beni gerçekten sevmedin.

Evet, insan kalbini koymalı bir kutuya,
değerini bilecek birine vermeli anahtarı da;
‘Mühürlü’ tutsun diye değil
Hürriyetine kavuşturup katsın diye sevdasına…