Muhteşem Ölüm Şiiri - Habibe Merih Atalay

Kimse özgürlüğünü alamazdı oysa elinden
Kendinden başka
O da tam bunu yaptı,
Kendini kendi eve kapattı.
Tüm alanlarını yok etti
Sınırlarını daralttı
Gidilecek ufukları silip attı.

Bir gün itiraf ettiğinde kendine
Niçin yaptığını bu düşmanlığı
Nefretini hissetti kendine

Neden düşman olurdu kişi
Ki kendisine
Neden nefret ederdi ki kişiliğinden

Çok geçti bunları düşünmek için
Olan olmuştu
Bu nefret bu düşmanlık
Bu yerine getirilmiş bir görev çoktan
Olan olmuş
Ömrü böylece heba olmuş.

Her şey zamanındaydı elbet
O, zamanını yitirmişti ne de olsa
Ne yapsa boştu artık

Bu şekilde yaşamasının ne esprisi vardı ki
En iyi çözüm yolu bir an önce gitmekti bir şekilde
Kendini yok etmeden önce son kez düşündü
İşe yaramayan bir hayatı sürdürmekten
Daha saçma bir şey olamazdı
Buydu işte onun için şimdi en iyi çözüm
Yaşamına son vermek

Ölümden bahsediyordu evet,
Ölümünden…
Çok da kolay değildi bu elbet
Ama eğer mutsuzsa
Sürdürmeye çalışmanın ne manası olsundu ki

Onu vazgeçirecek şeyleri düşündü -ölümünden-
Erteleyebilecek şeyleri -ölümünü-
Gerekli nedeni bilmek -ölmemesine-
Ne kadar da zordu -ölmeksizin-
Bulmak -geri dönüşün- yolunu

Onu bu güne şu ana dek taşıyan anlamları
Neden hâlâ yaşamışlığını
Ona sayıp dökebilecek
Bir dili olabilseydi kitapların
Oysa bir tek onlar
Kitaplardı geriye kalacaklar
-kitaplarda ki anlar-

Bunu anlar anlamaz
Diğer her şey yerine o dilsiz yazıları
Bu yüzden de ölüm
Ölümsüzleştiren bir eylemin içinde
Daha da mümkün görünüyordu artık gözüne

Plânlı bir şekilde geçmek düşüncesindeydi o da ölüme
Bir oyuna hazırlanır gibi ilk gününden son gününe
Adım adım arenayı terk ediş senaryosuydu bu yazdığı

Kim ölmek ister
İşte onun gibiler mi
Hayata tutunamamış güçsüzler mi
Başaramamış küskünler mi
Kimler seçer göz göre göre
Göbek bağını kestiği gibi bir ebenin
Maharetli eliyle kestirip atmayı
Hayattan kendini
Kendini yaşamdam daha çok
Ölüme yakın -yatkın- hissedenler mi

Keşke -o gitmiş olsaydı çoktan
Konsolosluğun önünde
Onu vurmuş olsalardı- keşke
-Kaldırımda yatanın yerine
İkiz kulelerden aşağı
O bırakmak zorunda kalsaydı kendini-
Keşke -cephelerin de cephesinde bedeniyle
Göğüs göğse çarpışsaydı ölümüne-…
Diye düşünenler mi yoksa -keşke-

Anlamlı bir ölüm anlamsız yaşamaktan yeğdi ya
Hayatta tek muhteşem şey görünürdü ölüm
Gerçekten yaşayanlara.