Muhteşem Gidiş Şiiri - Fatih Karakaş

Senden mahrum kaldığım günlerde vazgeçtim yaşamaktan,
Mutluluktan,
Sevmekten,
Ve hayal kurmaktan,
Ne de olsa bir gün kırılacaktı bu kalp,
Ne de olsa seni sevmek hayal kırıklıklarının en yıkıcısıydı,
Artık kanayan yüreğimi annemden başkası öpmeyecekti,
Koşarsam düşecektim,
Durmaksa ölüm gibi bir şeydi,
Ayağa bile kalkamayacak sertlikte vurmuştun,
Sakat bıraktığın duygularım,
Oysa dünyayı içine alabilecek kadar sevgiyle doluydu kalbim,
Gelecek üstüme üstüme gelirken,
Umutlar taşardı benliğimden,
Bir anda nefretin kucağında buldum kendimi,
Senden, kendimden ve dünyadan nefret ederken,
Olmasan büyük bir adam olacaktım belki,
Ya da nitelikli bir eşkıya,
Sen gittin ve beni de götürdün giderken,
Nasıl aşıktım oysa,
Hiç inanmadığın,
Ta ki tanımadan beni terk edinceye dek,
Unutmak için mi sevmiştin beni,
Ya da yüreğinden söküp atana kadar mı?
Ve ben hiç kabullenemedim beni unutabileceğini,
Senden sonra hangi kadın dokunsa bana,
Senin dokunduğun gibi yüreğime dokunmasını bekledim,
Herkeste ve her şeyde seni ararken,
Kirlenirken ruhum, bedenim ve beni ben yapan ne varsa,
Benden seni, senden beni kurtarmaya çalışırken,
Teninin tenimde kalan sıcaklığı yakarken ruhumu,
Yürüdüğüm yollar çıkmıyorken senin iklimine,
Başımı her kaldırdığımda üzerime üzerime devrilen dağlar,
Attığım her adımda beni yutmaya çalışan toprak,
Aşkınla suladığın nefret tohumları,
Ve nerden geldiğini bilmediğim seda...