Muhterem Büyüğüme Arzuhal 1

‘Çocuk yap’ demişsin, emriniz olur,
Lakin avrat boyun bükmüyor inan.
İnsan bir iş etse cenabet kalır,
Başıma bir tas su dökmüyor inan.

Bize gaz verse de atılan nutuk,
Hanımlar öfkeli, kaşları çatık.
Belki de bu yüzden elimiz tutuk,
Ateş için çakmak çakmıyor inan.

Çünkü aş yok, iş yok, su da yok bizde,
Beraber yatacak oda yok bizde,
Erkeklik taslasak o da yok bizde,
Hanıma sesimiz çıkmıyor inan.

Doğumda, sünnette kalırız naçar,
Düğün yapak desek, ahbaplar kaçar.
Bir mevlüt okutsak sevabı uçar,
Parasız dindarlık sökmüyor inan.

Hasretten sönüyor gözümdeki fer,
Bizim çocuk işçi, bizimki nefer.
Kaç ana yüreği, yandı kaç sefer,
Bu acı zengini yakmıyor inan.

Elbet bu ahvaller sizde çok kolay,
Bir şenlik yapsanız oluyor olay.
Krallar, prensler çekiyor halay,
Takı masrafına bakmıyor inan.

İki çocuk yaptık, görmeyin hakir,
Gayri bundan sonra işimiz zikir.
Anamız, babamız, dostumuz fakir,
Çeyrek altın bile takmıyor inan.

Üçleyip dengeyi kurmak isterdik,
Dörtleyip bereket vermek isterdik.
Hatta beş altıyı görmek isterdik,
Devlet bize nema yıkmıyor inan.

Doğum kontrolümüz hiç cinlik değil,
Çapulcu, paralel bir hinlik değil.
İnan ki amacım hainlik değil,
Yoksulun musluğu akmıyor inan.

Muhterem büyüğüm gördün halimi,
Yoksulluk bağlıyor benim belimi.
Nevzat beleş yazdı arzuhalimi,
Yazıyor yazıyor bıkmıyor inan.