Muhtemel Kırgınlıklar Şiiri - Ümit Seyhan

Muhtemel kırgınları geçtim
Ayakları toprağa değmeyen bir şehirin
Ihlamur ağaçlı kaldırımlarında
Gerçekten gerçek bir gülüş eskittim

Kısırdı toprak ana burda
Yağmurlar rögar kapaklarında çığlık çığlıktı
Pencereme karşı evlerin
Bir tek perdeleri
Bir de
Balkon çiçekleri
İlk bellediğim şiir gibi ezberimdi

Ezberimdi birbiriyle barışmış kaynaşmış mevsimler
Ayrıntısız, ince dokunuşlardan yoksun
Gelip geçerlerdi parmak uçlarına basarak
Ne havlardı köpekler,
Ne korkup kaçışırdı kediler
Nasıl bir tezattı aşkı bahara benzetmek

Gülüşün eskidiği anda başlıyormuş hayat
Kesik kesik soluduğun da
Anlıyormuşsun birden bire
Ne demekmiş yaşamak
Sanki her şey usulsüz kurulan
Edepsiz yorulan bir düşmüşte
Dağılıyor tayfunsuz meltemsiz savrularak

O an tutunmak istiyorsun
Geçiyor gözlerinden
Aynı şehir aynı sokak
Nereye nasıl gidersen git
Mahkumluk yürekte,
Hapislik gönülde
Demir kafeste vicdan
Ağrılaşıyormuş paslanarak

Salıncaklarda asılı kalmış çocukluklardan
Toplayıp alsam diyorsun
Yeşil bir yaprak iğnelesem mesala döşüme
Gazellere inat
Bükülmüyor belin
Uzanmıyor elin
Anlıyorsun ki;
Yorulmak vazgeçmekmiş
Ne istemek, ne arzu duymak, ne de ümitlenmek
Yeniden başlamaya yetmiyormuş.

Ve kendine
Bunun adı büyümek diyorsun
Gökyüzüsü boş, kuşları ölü bir zamanda
Bir avutanın olsa ah bir avutanın
Yaslanarak omzuna
Tek
Ağlamak istiyorsun..