Muhtaçmış Şiiri - Gökçe Günaçtı

Bir beden ne varsa yıkmış,
Ruhundaki milyonlarca şeyi parçalamış.
Parçalanmış her şey canını yakarken,
Bir ruh anlatmaya muhtaçmış.

Bir gözyaşı tıkılı kalmış,
Hiç yanak ile buluşmamış.
Akamamış her damla canını yakarken,
Bir adam ağlamaya muhtaçmış.

Bir kuş gibi kafese tıkılmış,
Gökyüzü demir aralıkları kadarmış.
Uçamadığı her an gözyaşları düşerken,
Bir kadın özgürlüğe muhtaçmış.

Siyahlar beyazı kirletmiş,
Ne kadar beyaz varsa silmiş.
Kirlilik siyahla birleşip hücrelere işlerken,
Bir beden masumluğa muhtaçmış.

Sayfa sayfa tozlar yapışmış,
Kapağı gizlice lanetlenmiş.
İçindeki sihri dışarı yansıtamazken,
Bir kitap okunmaya muhtaçmış.

Yeşiller siyahla karışmış,
Maviler kendilerini siyaha boyamış.
Üstündekileri yaşatmaya utanırken,
Bir dünya yanmaya muhtaçmış.

Saniyeler dakikaları kovalamış,
Saatler kaçsa da yakalanmış.
İlerlemesi kötülüklere ortam hazırlarken,
Bir zaman durmaya muhtaçmış.

Ne zaman durabilmiş,
Ne dünya yanabilmiş,
Ne adam ağlamış,
Ne kadın özgürleşmiş,
Ne beden masumlaşmış,
Ne de kitap okunmuş.

Muhtaçlıkları onları boğarken,
Onlar hala muhtaçlığın son demlerindeymiş.