Muhtaç... Şiiri - Mehmet Şahan

Aç doymam, tok acıkmam zannetse de
Kimi Karun, kimi ekmeğe muhtaç…
Hiç aymam, çok gecikmem zannetse de
Kimi Harun, kimi olmaya muhtaç…

Ağustosta buz kesince elleri,
Aralıkta tez esince yelleri,
Uzanıp da dermeyince gülleri,
Kimi mazlum, kimi almaya muhtaç…

Yüreklerde fırtınalar eserken,
Issız çölde ümidini keserken,
Serap sanıp kaderine küserken,
Kimi Mecnun, kimi Leylâ’ya muhtaç…

Hakk’a karşı her çekilen zahmetin,
Ecri nedir? Farkında mı rahmetin?
Varlığında Yaratan’ın hikmetin,
Kimi ketum, kimi bilmeye muhtaç…

Şahan o ki, Hakk’a bağlar özünü,
Allah için siler, ağlar gözünü…
Hak aşkıyla yanar, söyler sözünü
Kimi meftun, kimi ölmeye muhtaç…