Halbuki en güzel ben esmiştim...
Eylül esintisiydi gecem, gündüzüm...
Tanrının ateş ortasında yarattığı son gülistân yüreğimdi...
Dağların en mor sevdaları benim gözlerimde tüttü...
En yanık türküler benim dağlarımda yankılandı...
En kızıl ağaçlar gönlümün süsü,
Dalları ellerim...
Ellerimle tuttum şarabı kevseri...
Çiçekler gebeyken, çimenler gözlerimde üşüdü,
Güneşi çimenlere serdim...
Ne zaman ki ruhuma insan nefesi değdi ;
Denizler devrildi içime,
Neye el attıysam okyanuslar çekti içine,
Bedenim ateş oldu ruhumu yaktı,
Alabildiğine kor, sessiz ve nefessiz...
....ve, derin bir karanlık kaldı benden geriye....
Sordum ;"bana böyle ne olmuş muhibbim"
Dedi ; "senin mahbubun ölmüş"...
Kayıt Tarihi : 29.6.2024 22:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!