Muhayyel Sevdaların İkliminde

bir yangının külüne gömdüm
geçmişten getirdiğim sancıları
alevler kızıl ve büyük
yakıtı
gençliğimden arta kalan
insanlığımdır
bir büyük şehrin limanına sığınmışım
kulaçlarım bir durgun suyu

Zühre yok semalarımda benim
ne Leylayı gördüm düşümde
ne çöllere koyulmuşum
sadece
muhayyel sevdaların iklimine
kovulmuşum

ben ki yorgun bir adam
ve yurdum uzak bir diyar
umutları taşıyan şafak
unuttu mu beni Alacada

bütün meçhulleri bilsem
geçsem bütün malumları
durup övgüler söylesem
meçhullerin ve malumların sahibine
bilincim sürgün olsa da uzay boşluğunda
umudum dağ doruklarına ektiğimdedir
hasat mevsimine ne kaldı şurda

canlıdır kâinat
rüyalar görür
her kâbustan elbet uyanılır da
tükrülür sol yana şükredilerek

yüce bir emir iner de bir gün
yokluğum varlığa bir kapı olur
yıldızlar avcumda döner çiçeğe
sunarım onları en sevdiğime

semaya yükselir bakışlar sonra
kuşlarla hasbihal bitimsiz rüya