Muhatabına… Şiiri - Güçer Kafa

Âh Avrupa diyerek, kendini unutan var,
Milletten yüz çevirip, mankurt yolu tutan var…
Sıtmaya razı edip, ölümle korkutan var,
Seyretmekten usandım, artık haykırıyorum;
Yarınlara vurulan zinciri kırıyorum…!

Bu tezgâhın sahibi, bir zamanlar Çin imiş,
Yavaş yavaş Türklüğü yok etmek içinmiş…
Tarihten ders alanlar, bu hâllerden kaçınmış,
İbret almaz kullara, ısrarla soruyorum;
Gaflet yüklü yüzlere, bir şamar vuruyorum!

Mezarında kemiği sızlarken ceddimizin,
Üstünden atladılar mânevi seddimizin…
Tartışmalar nâfile, kabahât hepimizin!
Türk’e Türk’ten başka dost, var ise arıyorum;
Kanımdaki kudretin farkına varıyorum…

Türk de neymiş efendim “ruhu küresellere”?
Lokma lokma giderken, koca küre sellere!
Yeni dünya düzeni: El açmakmış ellere…
Tavizleri mârifet sayana şaşıyorum,
İş bu hâlde tarifsiz bir hüznü yaşıyorum…

Musul, Kerkük sahipsiz, Kıbrıs’ın bahtı kara,
Çin Seddinden Tuna’ya Türklüğün bağrı yara…
Uyan milletim! Dur de! Oynanılan kumara…
Ve de ki; bir ateşten ateşe düşüyorum,
Ve sor! Yarınlarımı kimle bölüşüyorum?

Bugün tehdit altında her mânâda istiklâl,
Bu gidişle karanlık görünmekte istikbâl…
Ne emanet etmişti Gazi Mustafa Kemâl?
Kendi kendime sorup, gözden yaş döküyorum,
İşte Ergenekon’dan bir daha çıkıyorum!