Muhasebem… Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Mana tülbentini sıyırdı gece,
Zifiri karanlık gözlerime yük!
Al sana sır dolu, zorlu bilmece:
Bul bakalım kimdir, büyükten Büyük?

Bir ömür imandı bende muteber,
Böyle gece gece bu sual nedir?
Zaman ve ötesi Allahu Ekber!
Ruhumu ısıran bu muhal nedir?

Gaflet mi kuşattı, ihmal mi sardı?
Açık seccademde kop-koyu izler..
Nefsim yarasına eşya sarardı,
Uysam günahımla dolar denizler…

Meczubun halini sezmişcesine,
Kendimde olmaktan utandım biraz..
Dayadım ağzımı hal çeşmesine,
Nefsimde bir kibir, nefsimde bir naz!

Boğuşma.. gecede matem havası!
Nefsin çıldırıyor, tadı kaçınca..
Bilirdim, insanın yok bedavası!
Ve gördüm, hakikat hesap açınca…

Uğulduyor başım, yastıkta gözü,
Çilesiz yatağa seriliverse..
Görmek marifetse tersinden düzü,
Şu nefsim yaşarken bir kere ölse!
.

Anla beni ruhum, sende ne varsa;
Sen ki zerreciksin, gaibten gelen!
Senin akibetin arşa çıkarsa,
Kabir mi bedene feda edilen?

Şu halde ben kimim; ruh mu, beden mi?
Yahut da,” ben neyim” mi demeliyim?
Ölümün tadına bakan ölen mi?
O tadı yaşarken sezmeli miyim?

Ben kime tarafım, kim benden yana?
Unsurum mu acep, bu enaniyet?
Desem kibirlere bit yana yana,
Tepeden bakarken düştün nihayet! ..

Ayaklar altına atmalı beni;
En hakiri benim, bu insanların!
Hikmet terazisi tartmalı beni,
Ednası bu adam inananların…

Söbelendin nefsim, dur söbelendin;
Elim sende deyip, zevke sığınma!
Sen beni uyutup, rüya görendin,
Uyandım çok şükür, düşle avunma…