Muhasebe Şiiri - Mahmut Çoban

Boşa geçmiş, çocukluğum gençliğim.
Fırsatın kaçtığını görmemişim ben.
Sanki ömür miras; ben mirasyediyim.
Zamanı hep boşa, harcamışım ben.

Şimdi elde kalan, kazancı gördüm.
Daha da olsaydı, onu da yerdim.
Bir saman çöpüne, servetler verdim.
Ticareti zararına, yapmışım ben

Allah ki; akıl vermiş bana madem.
Üstün gelmeliydi, benim iradem
Öfkem ile tepişince şirazem,
Pire için yorganı, yakmışım ben,

Kim bilir, kimlerin hakkı var bende.
Ödeyecek karşılık, kalmamış elde.
Ahirette hesap sorulacak hem de,
Gırtlağa kadar borca, batmışım ben.

Dünyada bir şey yok, bana ait olan
Çok hesabım var, ahirete kalan
İki cihanda saadet, esas olan.
Bir taşla iki kuş, vurmamışım ben.

Gaflet, gaflet üstüne uyumuşum hep,
Hakk için, hakikati görmemişim ben.
Dünyayı nakış, nakış işlemişim de
Bir gün öleceğimi, bilmemişim ben.

Daha dün buradaydı, şimdi gidenler.
Tefekküre dalar bunu bilenler.
“Söz gümüşse,sükut altındır” derler.
Dilime geleni, söylemişim ben.

Koca bir ömür ki,bu yolda kayıp
Gitmedi ahiretlik, bir kaç şey sayıp,
Dünyaya meyledip, nefsime uyup
Olanca günahı, işlemişim ben.

Teraziyle,vicdanla ölçmedim hiç,
Karşıya yüklendi, her işlenen suç,
Haklıdır sanmıştım, kimdeyse güç.
Vicdanı,merhameti yitirmişim ben.