Muhasebe Şiiri - Halis Karadeniz 2

Bin dokuz yüz seksen,
Yirmibeş Ocak sabahı,
Sevinçle Almanya'ya ayak basmıştım.
Daha önceleri çok şey duymuştum,
Ama, gözlerimle görünce şaşmıştım.
Her şey yerliyerine oturtulmuş,
Bürokrasi indirilmiş en aza,
Yollar örümcek ağı gibi,
Ama, adım başı olmuyor kaza.
İnceledim, gezdim adım adım.
Madde ön plânda ol sa bile,
İçim içimi yedi, kıskandım.
Kahrettim, bizi bu hale getirenlere,
Gözlerimin önünden geçti tarihim,
Türklüğümden utandım.
Bu şaşkınlığım fazla sürmedi,
Daha dün yerle bir olanlarla,
Değişti benim de talihim.
Birden bolluk içinde buldum kendimi.
Kapadım manâ denizine giden yolları,
Dünya tamahı için, sıvayıverdim kolları.
Bu halde üç senem, uçtu gitti elden.
Çok şükür kendime gelebildim.
Zorlandım ama, nefsimi yendim.
İşe dedim kendi kendime;
Aldığım eğitimin eseri,
Maddeye kul olmaya hazır,
Ahmak ve serseri.
Manâdan uzak, maddi yönden yükseliş,
Küçültüyor, alçaltıyor insanı.
Daldıkça manâ alemine,
Kuvvetlendi ben de bu kanı.
İşte medeni Avrupa!
Ruhlar boş, tıpkı robot olmuşlar,
Dış güzelliklerine bakmayın,
İnanın kokuşmuşlar...
13.02.83