Ve doğdu insan, ölümün ilk durağında.
Emekledi treninin içinde, hoyratça.
Belki etrafına gülücükler saçtı, çocukça,
Belki de yalnızdı, kimsesi yoktu yanında.
Yalnız olan doğmuş mudur peki ?
Gitmek, kaçmak istiyorum buralardan.
Yoruldum, alın bu yükleri omzumdan.
Yaşayamadığım çocukluğu istiyorum,
Yaşamak... Ama bu sefer dışlanmadan.
Ben gideyim, siz gelmeyin ardımdan.
Uzaklarda olmak istiyorum.
Herkesten uzakta!
Nefes almak istiyorum.
Tek başıma, tabiat ananın kucağında.
Doğru insanı sevmezler, biliyorum.
Herkesten de uzağım aslında,
Bugün de yalnızlığı tadıyorum.
Öylesine nefes alıp veriyor,
Ve öylesine yaşıyorum.
Kalabalıklar içinde, yalnız,
Kimsesiz yaşlanıyorum.
Saçlarım bir bir elime dökülüyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!