Muhammet Sait Kara Şiirleri - Şair Muham ...

Bir seri katil gibi her zamanki soğukkanlılığıyla öldürürken yine umutlarımı zaman
Bir takvim yaprağı daha koparıyor melekler ömrümden bu gece
Birden gülüşün düşüyor aklımın avlusuna, bir yaprak gibi
Beyaz bir kuş, kanatlarını yakıyor karanlığımda
Ve tebessümün parıldıyor birden şarampole yuvarlanmış hayallerimin çatlamış dikiz aynasından

Yıllardır, maktul hayaller taşıyorum içimin morglarında
Her yerde mutluluklarıma tuttuğu kiralık katilleri var hayatın
Ve hâlâ peşindeler, sağ kalanların…
Herkesten gizli kanayan evcil yaralarım var içimde
Fırtınalar kopuyor ruhumun habitatlarında ama yaslarım suskun
Yağmalandı yüreğim yıllarca, sevgi vandallarınca

Kim bilir kaçıncı rüyasını görüyor şimdi şehir
Oysa bana gün daha yeni doğar
Yine bir yıldız ağlar sessizce gecede
Sadece ben duyarım sesini
Çünkü herkesten gizli ağlayanlar, anlarlar birbirini

"Bütün silahlar çiçek açsa,
Savaşlar hiç olmasa,
Çocuklar ağlamasa,
Sevenler kavuşsa
Papatyalar suçlanmasa
Ve hiçbir gözyaşı saf kederden akmasa keşke.

"Donmak üzereyken ölüme ramaklık bir uykudayım belki de
Kimseden bir beklentim de yok,imdat diyecek mecalim de,
Örtmeyin üzerimi uyku güzel geliyor...."

Bizimkisi bir palyaço hüznüydü aslında
Hep başkalarının gülmesini sağlayan fakat kendisi, gülen maskesi ardında ağlayan...
Ve hep mutlu edebilmek için çabalayan ama mutlu ettiklerince harcanan...
Bizimkisi güzel bir rüyadan kâbus dolu bir hayata uyanmaktı
Hep hüzünlü senaryolarına açtık gözlerimizi hayatın, matinede bizi oynayan ve suarede tekrarlayan…

”Bana biraz aşktan bahsedebilir misin?” dedim
”Nasıl yani?”
”Hani birini seversin ama bir türlü açılamazsın ya ona?”
“Bilmiyorum” dedi
”Sevmek nasıl bir şey Roza, sen hiç yaşadın mı?
Ona bir şeyleri yazıp yazıp tekrar silmek

Sen şiir gözlüm!
Kimsenin deşifre edemediği o gözlerin
Karşılaştığımız o ilk günden beri, güneşi olmuştu artık,
ruhumun zifiri gecelerinin
Şehrin o kirli hayatındaki tüm gürültülerine inat
En güzel senfonisiyle kulaklarımda çınlıyor hâlâ