Muhammet Karagöz Şiirleri - Şair Muhamme ...

Varlığımın son mısraları
Zaman akıp gidiyor kum taneleriyle
Kim bilir belki de son kışlarım

Mezar kadar hissiz gözlerin
Bir o kadar da ıstıraplı

“Sensiz altında koştuğum yağmurlar
Huzurdan yoksun birer damlalar”

Şehrindeki lunaparkta dönme dolap sırasındayım
Bir akşamüstü öldüm
Ruhum gök kubbe ortasında

Ölmek zamanı geldi galiba?
En yakın mabedimin musallasında ruhlar
Kendi ateşiyle kendini bitiren mumlar gibi
Geceyi imgelere yazan
Kalabalıkta izinsiz yalnızlığım hüküm sürerken
Aklımda bir sarmaşık gibi gözlerin durur

Elisa!
Yorgun sabahın telaşlı soğuğunda üşüyor ellerin
Bir papatya dikiliyor şafak renginde
Bir, gece fısıldıyorum sana
Ah Elisa!
Müsait beyazları ortak et karanlığına

Avare bir bodrum papatyası
Her safhasında gizli yazgılarım
Yıllanmış duvarlardan dinliyorum
İncisiz istiridye kabuklarını

Gülhane’de bir yağmur birikintisine yansır

“Güneş Toplayana”

Kağıdın arka sayfasından başlıyorum yazmaya
Tuttum seni attım içeri
Güneşi eliyor gözlerim
Evet o benim, güneşi dolduran güllere

Güneşle bağlanır çimento arası kiremitler
Toplasan üç tutam balçık
Derme çatma dizginsiz ayaklar
Fanatik ölü dünyaya
Güvertede martılar
Maviye keser öğünle haraç

Gecenin iniltilerle dolu sıcağında
Bir mum gölgesi serinliği
Mia Berina
Zıt kavramlarla dönüp duruyorum
Mısralar arasında
Gece ve ateş gibi

Şehrin karanlığına pusmuş yıldızlar var
Sağanak yağmurlar ifşa eder gölgeleri
Ve unutmam ağlarken güldüğüm geceleri
Göğün soğukça uykusu kapatır yüzleri

Solgun ayazda yanar bedenler

Ellerimde dünün ateşli yankıları.
Şüphelerin doğruluğu çelişki.
Cevizini değeriyle kaybeden unutkan sincap
Bıraktığı yerde diz çökmüş şimdi.
Bana topal bir kuş borçlusun
Bir çınar