Muhammet Şiiri - Tarık Özcan

Bir rüzgâr gül kalbime adını fısıldarken, Hasretinden çöl gibi yollara düştüm sensiz. Sana ulaşmak için gün değil gece değil, Zamanın kapısında kul olmaya razıyım./ Miracının muradı kalbimin arzusuydu. Tutuştu gül bahçeleri sesinin yankısıyla. Birden yüzünü gören dağ kendini eritti. Dağıldı kalbim birden güzelliğin eliyle./ O mavi gül çırpınır gözlerinin ufkunda. Belki de beklenen gün müjdesi sahilinin, Sessizliğinde kanlı bir aşk alevi sundu. Anladım gülüşünün sevgilisi beyaz din./ Baktım yandığım saat bir mevsimin rüyası. Yıkanmış bütün zaman onun avuçlarında. Serpilirken duayla dudaktan dudaklara, Kalbim gülümseyerek kendisinden geçti.