22 kez sevdim seni...
23 sayısı benim için ayrılığın simgesi oldu.
şimdi kalbimde kurup döşediğim o hüznün yeri,
o antimutlu mekanda bırakışların, EVET!
beni gece üstü -bir aralar- gün yüzlerinde
bırakıp gidişlerin kol geziyor.
milyonlarca ağıt,
buruşuk geçmiş,
kırılmış gelecek...
Kılı kırk yardım
kırk kez aynı duayı okudum
sadece sabah namazlarını kıldım.
Söyle
kırk çığlık
kırk gözyaşı
kırık hüzün...
Sana uzanır dediğim her dal kırıldı.
mağlup kader, keder ve ibadetler.
Ahkam kesiyorum
o özgürlüğe yenik düşmüş
şelaleye.
demir çelik dolu
vursan yıkılmaz şelale.
işte tam o günlerde
yaşamaktan korkuyoruz. Hepimiz de biraz biraz bu korkudan var.
Şarkı söylemekten, şarap içmekten, amansızca sonsuzluğa koşmaktan, okumaktan, yazmaktan, savunmaktan bir şeyleri, kırlarda menekşeleri sevmekten, aşık olmaktan ve küfürden...
Evet korkuyoruz.
Yaşamaktan, heyecanla yanmaktan tastamam korkuyoruz.
Bu yüzden hiçbir vakit yaşayamıyoruz. Ve yaşamsız ölüyoruz...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!