Bir yangın var yüreğimde
İtfayelerle sönmeyen
Bir korku var içerimde
Uykumda bile dinmeyen
Hasretine yanarken,
Hüznün beni sarıyor,
Ben beni bilmez iken,
Ömür yitip gidiyor.
Kendimi nasıl bilirim,
Aydınlığın eksik olmazken bu kentte
Nereden gelir bu derin karanlıklar
Gölgeler bile geçmezken sokaklardan
Bir damla ışığına muhtaç kaldılar.
Karanlıktan süzülen ıslık sesi
İçimde patlayan yanardağın külleri
Sızdırmıyor dışarı olup bitenleri
Dağlanıyor ciğerim sensiz yangın yeri
Bacası kapalı çıkmıyor duman geri
Ne ay kaldı gökte ne de bir damla ışık
Geliyor hâlâ adım sesleri gidişin
Bekliyor kaldırım taşları gelişini
Uykumu getiriyor derin sessizliğin
Gözlerinden akan o ufuksuz aydınlık
Bir kuyu ki duvarları dar
Ne bir ucu ne bir sonu var
Bir gamdır ki hastaları var
Hep gelir burada konaklar
Bir Bedevi’nin yağmuru beklediği gibi
Bekliyorum seni sen benden habersiz
Yakıyor ciğerimi derin sensizlik
Umuyorum ki geçer bu sessizlik
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!