Muhacir Şiiri - Necip Zeybek

Yerinden yurdundan sürdü bir kavmi zalim bir tacir.
Hangi millet kabul eder,
Bu kadar uzun süreli milyonları misafir?
Bilir ve görür bu garip muhacir:
Türkiye hür bir memleket,
Yok bizim de ayaklarımızda zincir,
Ve değiliz biz komşu topraklarında esir,
Lakin yetmiyor gayret, ,
Gidemiyoruz işte istediğimiz yere, hayret!

Ne ki suçumuz, günahımız,
Kesir sayı gibiyiz neden katmaz kimse hesaba,
İnsan değil miyiz yoksa biz?

Ne şirret şeymiş şu zaruret
Bir dilim ekmek bırakmadı sofrada,
Koymadı bir damla su tasta,
Çoluk çocuk hep hasta…
Silip süpürdü hissemize düşeni,
Yedi yedi semirdi,
Doymak bilmiyor
Nereden başımıza musallat oldu şu sefalet!

Başka oba, çadır bilmez mi Azrail,
Nefesi neden hep bizim ensemizde?
Bak öyle ısındı ki dört yanımız,
Kurudu göğsümüzdeki son yeşil.
Yüreğimiz yanık, ciğerimiz yanık,
Aç açıkta değiliz belki
Ama bir başkasının eline, ayağına bakakaldık.

Ya muhacir,
Sana yakışmadı ağzından çıkan yalnız şikayet!
Oysa bak az ötede ölüm soluyor, zulüm kusuyor Eset.
Ayıt etmiyor anne bebek,
Ayak bastığı yerde on binlerce ceset…
Evet, bir yanında kendi devletinden, gördüğün zillet,
Öbür yanında,
Varını yoğunu sana seferber eden yüce bir millet…
Unutma önce minnet,
Önce bu fazilet sahibi ulusa teşekkür et,
Sonra dön kendi haline şükret!