Çayın demi gibidir gönüllerde muhabbet
Geçince keyfi kaçar ne tad kalır ne lezzet
Bir sebeb hâsıl olur artık görmez pek rağbet
Tek tek gidince dostlar yerini alır uzlet
Kadim dostların yeri sanmayın ki doluyor
İnsan yalnız kalınca eski akran arıyor
Suya hasret gül gibi günden güne soluyor
Kuruyunca yapraklar her yan hüzün sarıyor
Ömür denilen yolda menzile yaklaştıkça
Candan öte ne varsa uzaklaşır sırayla
Yaşlılığın sembolü saç sakal aklaştıkça
Yolcunun işi olmaz mal mülk ya da parayla
Ne kadar ürkütse de Hak bildiğimiz ölüm
Hayat manzumesinin azade mısrasıdır
Anılara gömülür dostlarla geçen bölüm
Geriye kalır hicran o da aşk yarasıdır
Kader denilen olgu levh-i mahfuzda yazar
Kolay değildir öyle kendi yolunu seçmek
Kul ne çok istese de Takdir tedbiri bozar
En güzeli galiba dostlardan önce göçmek...
Kayıt Tarihi : 19.9.2013 14:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bera-i malumat.
Hayırlı çalışmalar.
TÜM YORUMLAR (2)