Şöyle bir geçmişe göz attım bugün
Ne çok hata var, ne çok sevinç....
Hatalar dedim kendi kendime olgunlaştırır insanı
Sevinçler ise unutturur tüm hataları...
Sevilmek, sevmek dünyayı ve insanları
Geçmişte de böyleydim, çok değişmedim belki ...
Bir yalnızlık korkusu bu
Korkunun kokusu duyduğum odamda
Ellerim başımda, gözlerim boşlukta
Sevgi açlığı bu hissettiğim karnımda
Yumruklar vuruluyor derinden gizlice
Gözlerimde yaşlar gizleyemediğim
Bir tükeniş bu,
Yok oluş...
Bir yaprak olmak istiyorum
Hehangi bir kavak ağacında.
Eğer varsa yeniden doğuş
Yolum uzun biliyorum
Ya yalnız olacağım
Ya da sen olacaksın sonuna kadar
Bu yol ya seninle başlayacak
Ve de bitecek
Ya da hiç gidilmeyecek...
Doğduğum bir ev vardı benim
İki katlı, ikinci katında biz
İskele Caddesi üzerinde
Her sabah yürürdüm caddeyi
Giderken liseye
Ve doğduğum eve bakardım
Küçük bir çocuğun özlemiydi bu
Ne yalınayak koşmaktı sokaklarda
Ne kumdan kaleler yapmak
Ne de uçurta uçurtmak göklerde
Sadece yaşamak...
Anladım sensizlik neymiş
Birden bire vurdu yüzüme yalnızlık
Elbet yalnız değildim görünürde
Bir sen yoktun, etrafım kalabalık
Bir sen yoktun, bir de ben...
Anladım yokluğunda ben de yokum
Bir evim olsun herkesten uzakta,
Kendim olayım,
Kendime daha yakın...
Bir düşüm olsun avuçlarımda,
Ellerim olsun,
Kalbime yakın...
Kimseyi sevemedim ben,
Her bahar gelişinde çırpınsa da kalbim.
Kimseye söyleyemedim
Sevdiğimi
Onun için sevemedim kimseyi.
Ağlamak yakışmıyor bana,
Bazen yaşam sırtını döner sana
Ya da sana sorsak,
Hiç gün yüzünü görmedin ki
Her an hediyedir unutma
Bir umudun olsun yeter ki...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!