Müfsit Geçmiş Şiiri - Ozan Demirkesen

Bazı zaman yaşamak ağır gelir insana,
Bir hüzün çöker evvelden gelen.
Zaman yavaşlar,
Aklın saati şaşar ama
İs tutmuş duvarda kayıp gider yelkovan.
Gün yerini geceye bırakır,
Anlamazsın olup biteni.
Yorulur kelimeler.
Demeyin “hiç kelimeler yorulur mu” diye,
Ben gördüm;
Bazı zaman onlar da taşıyamaz mazinin yükünü.

En sinsi müfsit geçmiş.
Maziden bir gölge aralar kapını,
Bir eşya, bir yer, bir insan...
Sanırsın ki yalnız bir hatıra.
Gelenle geçmişi yâd edersin,
Yakarsın bir sigara.
Sanırsın ki o gidince geçmiş de gider.
Ama yanılırsın, gitmez.
Bir kere uzattın ya elini,
Tutar yakandan,
Sıkar boğazını.

Müfsit geçmiş!…
Sen yerde dağılmış eski kitaplara bakarken
Bir bir indirir mazinin arşivlerini.
Şaşar aklının saati,
Okudukça okursun,
Fark etmezsin dağınıklığı.
Zaman geçer, başını kaldırırsın,
Bir de bakarsın ki her yer darmaduman.
Gün geceye dönmüş,
Göğsüne bir ağırlık, bir hüzün çökmüş,
Hayat aksamış.

Kelimeler ağırlaşmış,
Onlar da yorulmuş.

Müfsit geçmiş,
Kelimelere de pranga vurmuş.