Müebbet yedim Şiiri - Meryem Keskin

Bazen, kızıyorum sana kendime.
Olur olmaz her kese yüreğini açma,
Diyorum, dinlemiyor.
Mesela seni atmak istiyorum kalbimden,
Olmuyor işte.
Sevda bu sormuyor izin istemiyor ki,
Seni esir alırken...

Atmak istiyorum bu sevdayı içimden,
Olmuyor yapamıyorum.
Öyle işlemişsinki yüreğime.
Ben olmuşsun sanki, bütünleşmişsin,
Benliğimle.
Seni atarsam içimden, ben biterim,
Biliyorum...

Bazen, parçalamak istiyorum kalbimi.
Kesip atmak istiyorum,
Senin olduğun yeri, yapamıyorum.
Tüm çabalarıma rağmen,
Hâlâ seni haykırıyor, kalbimin sesi...

Sen, sen uykusuz gecelerimin katili.
Hangi mahkemede görüldü bu dava?
Hangi hâkim kırdı kalami?
Ben kalbinin parmaklıkların da yedim,
Müebbeti...

Zehir zemberek sözlerinin ardından,
Aldığım hücre cezası.
Çıldırtan bir sessizlik.
Kör ediyor gözlerimi, bıraktığın bu karanlık.
Ne zaman gelir bu dünyama aydınlık,
Ne zaman bilmiyorum...

Günün kapıları açılınca,
Sensizliğin acı yüzüyle karşılaşıyorum.
Doğmasın bu gün güneş,
Senin olmadığın bir sabahı, istemiyorum...

Öyle işlemişsinki içime.
Öyle ben olmuşsun ki bende,
Söküp atamıyorum.
Tüm cabalaım, sonuçsuz kalıyor.
Hangi bir yerimi söküp atayım?
Bilmiyorum.
Seni görmek isteyen gözlerimi mi?
Adını zikretmek den, vazgeçmeyen,
Dilimimi?
Hâlâ seni körü körüne seven,
Kalbimi mi?
Hangi birini?

Hafızam dan silmek istiyorum.
Seninle yaşadığım iyi yada kötü,
Herşeyi silmek istiyorum.
Adaletsizce görülen,
Bir davanın ardından.
Kalbine müebbet yedim ben.
Artık, af gelir mi bu gönlüme bilmem.
Af gelir mi.
Hüküm bozulur mu bilmem...

..... Meryem Keskin......
......24.01.2021.........