Müebbet Yedim Şiiri - Şükrullah Yavuzer

Gözlerime bir mil gibi çekip,
Gecenin karanlığını.
Körkütük dolaşıyorsam,
Sevda sokağını.
Aç bir kurt dolaşıyor
Beynimde,
Kemiriyor ruhumu fareler,
Ayağıma dolanan yargılar,
Prangalar çözülüyor bir bir,
Vahşi bir atı ehlileştiriyor,
Haralarda nağmelerim.
Usul usul çiseliyor yağmur,
Yeşil, yemyeşil ,
Bir ağaç yeşeriyor
Çorak yüreğimde…

Ekmek kokusunda,
Semaver çayı tadında,
Anne dizi şefkatinde,
Türkülerle dolu bir sevgi
Filizleniyor,
Büyüyor, devleşiyor,
Van Gölü’nün maviliğinde…

Otlu peynir sonrası,
Çaya susamak gibi,
Yağmurda ıslanmak gibi
Sırılsıklam,
Baştan aşağı bahara bulanmış
Bir ağaç,
Göz pınarımdan dökülen
Bir avuç inci,
Aklım uçuşuyor,
Saçlarınla rüzgârda,
Yüreğim üşüyor, avuçlarında,
Sinsi bir aşk yürüyor,
Şah damarıma,
On yedi yaşım
Düşüyor aklıma…

Okuldan kaçtığım,
Zaloğlu Rüstem olduğum,
Kıtaları tek adımla dolaştığım,
On yedi yaşım,
Deli yaşım…

Uçurum, uçurum,
Büyüyor mesafeler.
Ilık ılık yürüyor,
Damarlarımda kanım.
Canından can dilendi
Canım.
Havanda dövülen suydu,
Seninle her anım…

Ben böyle uslanmaz,
Ben böyle yorulmaz,
Ben her güzele meftun,
Ben böyle deli…

Sen bir kararda durmaz,
Bir anın bir anına uymaz,
Sen demdemi,
Sen hırçın Karadeniz…

Denedim denedim,
Hiçbir güzelde olmadı.
Hep firari yüreğim.
Amma ve lakin,
Bir tek senin gözlerinde,
Müebbet yedim…