Müebbet Sevda Şiiri - Mehmed Aksu

Sen buna pusuda bir sevda de istersen.
Ve ben senin gözlerinde yaşarken,
Hadi ağla ağlayabilirsen.

Sevda bu namlunun ucunda yaşamak,
Ateşin üstünde yürümek kadar zor
Ve sevda bu
İnsan ölse bile, o inatla direnerek yaşıyor.
Ve hiç bilemezsin
Sevda ne zaman kime kimi yazıyor.
Seni bana yazdı,
Zamansız ya da tam zamanında,
Seni buldum yanımda.
Bir ateş olup yakarken zaman,
Tüm mutluluklarım kundaklanırken,
Ölüme gebe bir hayatı seçerken ben,
Ölümle yaşam arasında,
Yaşama daha yakın çizgim oldun sen.

Ve sevdanın uğradığı kentimizde,
Geceye kan damar.
Bir kurşun da senin payına düşer,
Sarhoş hüzünleri giyinirsin bilmeden,
Ve bilmeden yanağına iki damla yaş düşer.
Bir de bakmışsın;
O iki damla yaşa ‘bir’ sevda düşer.
Belki bilindik, belki hiç bilinmedik.
Ama sevdadır bu;
Yaraya tuz basmak,
Kurşuna ateş açmak
Ve ateşe atlamak gibidir.
Sen yandıkça o daha çok yakar.
Ve benim gibi sevdalının gözüne bakarken,
Ellerini tutarken,
‘Seni Seviyorum’ diyemezsen;
Sevda içinde bir yanardağ olur patlar.

Yani sen
İçimde yanan ateşi söndürürken
Benimle acılarımı sırtlarken,
Ve insan gibi yaşamak için direnirken
Biliyorum sevdiğimi söylememi istiyorsun benden.
Ama bu zor, çok zor
Seni unutmam kadar zor.
Çünkü ‘Seni Seviyorum’ denmek bana
Seni kaybetmek gibi geliyor.
Sanki ben söyleyince gidecekmişsin gibi,
Sanki ben söyleyince bitecek gibi geliyor.

Seni seviyorum diyemesem de bilirsin;
Benim ki müebbet bir sevda.
Cezamı doldurmadım sevmekten yana.
Ve o iki kelimeyi bekliyorsan hala;
Bak gözlerimizin arasında.
Dudaklarım söyleyemese de
Gözlerim ‘Seni Seviyorum’ diyecektir.
Yani dudaklarıma inat
Gözlerim erkekliğe leke sürecektir.

Kırıkkale/Temmuz-Eylül 2001