Müebbet Şiiri - Soner Kamil Kocaman

Düşlerim,
Yollara döktüm ben onları
Salıverdim bilinmez bir başıboşlukla
Gecenin kör koynuna
Kaybettiğim, tutamadığım
Bir türlü zincir vuramadığım
Umutlarımı arıyor
Zifiri karanlıklara aldırmadan
Son bir çırpınışla

Kalbim,
Nam-ı diğer dert esirim
Parçalandı
Tam orta yerinden
Asırlık bir yara aldı
Kaderim miydi bu
Bilinmez ki
Belki de hak ettiğim sevda kırığı bu kadardı
Yamalıydı artık sevdaya çırpınışlarım
Hançerin izi hala duruyordu
Başköşesine demir atmıştı kalbimin
Yosunlaşıp sarmıştı çepeçevre
Ne kazıyabildim ne de mücadele ettim

Yoksa fail-i meçhullere mi yenik düştü bu yürek
Ya da
Eşgali bellimiydi katilimin
Gözleri menekşe üstü ela
Kaşları onlara sarılırcasına
Sahip çıkan yay misali
Dudakları;
Başka hiçbir dudak tanımadım ki
Tarifini yapamam ki öpmeden
Ah bir öpsem yeniden
Teni martıları kıskandıracak kadar beyaz
İpekten daha hassas
Endamı bir ceylan edasıyla seken
Kuğu gibi süzülen
Silüeti kalbimin ortasına düşen

Şimdi çırpınıyor bu yürek
Katili mi bulun diye
Girmeyin hakim bey gönül mahkemesine
Çekilin aradan
Nasıl tek başına çektiyse bu acıyı
Cezasını da kendi verecek
Tıkacak onu içeriye
Yani parçaladığı yere
Kanadıkça taşlaşan yüreğime
Tek celse
Müebbet…..