Müebbet! ! ! Şiiri - Vedat Polatdemir

Ey sabrımın bam teli!
Dur sakın kopma!
Bir kaç defa daha,
ses ver bana..
Bu cinayet,
bu kadar kolay işlenmemeli.
Sonu müebbettir.
Sonu buz gibi dört duvar.
Sonu yaşama sadece bir varsayım...
Zülm eden,kahreden o mavi,
senin çok sevdigin mavi için,
Daha degmeli suratıma bu güneş.
Bir yagmur sonrası daha,
görmeliyim bu gök kuşagını.
Dolamalıyım belime.
Bir kere daha dimdik durmalıyım.
Sana benzeyen bu denize karşı.
Kokun gibi cigerlerime,
saplanmalı bu yosun...
Hırçınlıgının dalgaları,
boyuma kadar yükselirken,
martılar gözümü oymalı...
Vurmalı beni en zamansız,
en inceyerimden...
Ve şeytanlar seni alkışlarken...
Tüken,
tüken sonra sabrım.
Bir başka an beklemeden, bit..
Bekletmeyi sevmem senin gibi,
kundagında bir yaşamı!
Koşar gelirim,
bu sefer bakmam yaşına...
dimdik gelirim sana müebbet...