Müebbet Şiiri - Zeki Yüceel

Bir zindana kapattım kendimi;
Müebbet cezası verdeim kendi kendime,
Hakimde bendim, suçlu da!
Katıksız, ışıksız ve yalnız bir hücreye kapattılar beni.
Mahkumda benim, gardiyan da!
Dört duvar arasında volta atmak yasak,
Ve, duvarlarla muhabbetim cezası, idam.
Kalemde benim, kalemi kıran da!
Yaşanmış ve yaşanacak ne kadar acı varsa hayatımda,
Her birinden, bir parmaklık yaptım;
penceresi bile olmayan hücreme.
Ve; papatyalar, güller diktim,
olmayan saksılarıma,
Her bir dala, bir umut ektim.
Gözlerimi kapatıp, gemiler inşa ettim,
Ve sonra, birer birer yaktım onları.
Yapanda bendim, yıkan da!
Olmayan kağıtlara,
duyulmamış şiirler yazdım,
Bildiğim bütün gurbet türkülerini,
defalarca söyledim,
Ama, hiç haykırmadım, isyan etmedim.
Ve;
Kurtulmak istemedim yüreğimdeki bu hücreden.
Sana, ömür boyu mahkum ettiğim cezam,
bitsin istemedim.
Doğmasın güneşim,
Gecelerime, dolunaylar, hilaller ışık saçmasın,
Yansın gemilerim,
Okunmasın şiirlerim,
Papatyalarımda; seviyor, sevmiyorlar oynanmasın,
Sade olsun sevdam,
Sahte gülüşler,
öpüşler olmasın dudaklarımda.
Yanımdayken hasretini çekeyim,
Adam gibi seveyim,
Allah'ın emaneti bileyim.
Tarifi ve tabiri olmasın sevdamın,
Hiçbir lügatta yer almasın,
Ben bileyim, ben seveyim,
kimseler duymasın.
Yüreğimi;
Hem kendi bedenime,
Hem de, senin yüreğine mahkum edeyim.
Böyle işte, benim sevdam.
Bende sevmek,
mahkum olmaya eşdeğer.
Ve, benim sevdam;
Müebbete bedel...!