Müebbet Şiiri - Kaplan Kozanoğlu

Kırık kalpler bırakarak ardında
Biteviye yürüdün şair
Yaşamın cahiliydin, aşkların acemisi
Bir halt beceremedin
Hepsi güzel, hepsi özel, hepsi iyiydi oysa
Yanlış olan sendin.
Tek sevdiğin kendin
Dağ mağ değildin halbuki
Her rüzgarda yıkılırdın
Ve de yıkıldın.
Şiir de olmasaydı yaslanacağın
Ne halt ederdin?
Anlaşılmayı beklemek gibi
Bir hakkın da yoktu
Çünkü sen bile
Çözememiştin kendini.
Bir çocuktun, bir kaçıktın, bir dahiydin belki
Ve dahi şairdin de
Ama beceremedin
Bir tek kalbi bile eğirmeyi.

Kırık kalpler bırakarak ardında
Biteviye yürüdün velhasıl
Hatan affedilmezdi.
Hakkın darağacıydı aslında ama
Sana müebbet verildi.
Senin de hep kırık oluşun
Tek hafifletici nedendi...